Σταγόνες ελευθερίας..

Βρέχει.. Μία μία οι σταγόνες κυλούν στο διψασμένο έδαφος, σαν σε ατέρμονο αγώνα για ένα άγνωστο βραβείο.. Η φύση είναι οργισμένη για κάποιον λόγο..

Αυτή ήταν η μέρα που αποφάσισαν να τον αφήσουν ελεύθερο... Χωρίς εξήγηση, χωρίς αιτία, χωρίς ούτε τον παραμικρό διάλογο.. Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια εγκιβωτισμένος μέσα στην φυλακή τεσσάρων γκριζωπών, ετοιμόρροπων τοίχων, πλέον είχει τη δυνατότητα να ξεφύγει.. Το ερώτημα ήταν: να πάει που; Όλοι οι δρόμοι έμοιαζαν άγνωστοι, όλα τα πρόσωπα μπερδεμένα, ανέκφραστα.. Τίποτε πλέον δεν θύμιζε τη ζωή πριν.. Πριν από τι; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία, πικρή, σκοτεινή, κατακρεουργημένη σε μικρά μικρά κομμάτια που κάθε μέρα χάραζαν και πλήγωναν την ψυχή του..Τίποτε δεν ήταν ίδιο πια..

Χαώδεις σκέψεις και ανεξήγητα συναισθήματα ταλάνιζαν το λιγοστό μυαλό που του είχε απομείνει.. Άραγε τον περίμενε κανείς; Κι αν ναι, θα τον αναγνώριζαν; Αδιαμφισβήτητα, ο χρόνος είχε αδίστακτα αφήσει την σφραγίδα πάνω του.. Το άγριο μαύρο των μαλλιών του είχε πλέον ξεθωριάσει, το δέρμα του είχε υιοθετήσει κύματα ρυτίδων, η όραση του είχε εξασθενήσει κατά πολύ.. Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, ο δαίμονας της απομόνωσης δεν είχε διστάσει να κλέψει κάθε λάμψη από τα μάτια του, κάθε σπίθα ενθουσιασμού από την φωνή του.. Η φωτιά της εγκατάλειψης είχε κι αυτή κατακάψει κάθε παλιό όνειρο, κάθε λουλούδι ελπίδας στο δέντρο της ψυχής του.. Τίποτε δεν ήταν ίδιο πια..

Καθώς η βροχή σιγά σιγά δυνάμωνε, αναγνώρισε ένα παλιό σοκάκι, που έβλεπε κάθε βράδυ στα όνειρά του.. Πλέον το όνομα "σοκάκι" δεν του ταίριαζε βέβαια διόλου, καθώς όλα είχαν αρωματιστεί με την κολώνια του "εκσυγχρονισμού".. Πολυκατοικίες, πολυκαταστήματα, αγέρωχα κτίρια απρόσωπων εταιριών..Τι γύρευε εκεί πλέον; Μα τη ζωή του πίσω.. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερε από ποιον να τη ζητήσει.. Ο άνεμος είχε σκορπίσει τα κομμάτια της παντού..Τίποτε δεν ήταν ίδιο πια..

Ξεκίνησε να ανεβαίνει την ανηφόρα, με όση δύναμη κρατούσε οριακά τους πνεύμονές του ζωντανούς.. Ο εκκωφαντικός θόρυβος των αυτοκινήτων δίπλα του έκανε τον ήχο της βροχής να φαντάζει ανεπαίσθητος.. Σε κάθε βήμα του αγκομαχούσε και τα κτίρια γύρω του, όλα εκείνα που είχε αυθόρμητα και αυτόματα μισήσει, είχαν μετατραπεί στο μοναδικό του στήριγμα.. Άρχισε να αναρωτιέται μήπως όλα τούτα τελικά ήταν μάταια.. Τι περίμενε να αντικρίσει; Επιζητούσε ηθελημένα την απογοήτευση; Για μια στιγμή, πέρασε απ' το μυαλό του να γυρίσει πίσω.. Ναι, πίσω, από εκεί που ξεκίνησε και εκεί που τόσο άδικα είχε καταλήξει πριν πολλά πολλά χρόνια.. Να επιστρέψει και να παρακαλέσει, να κλάψει γοερά, να πέσει στα πόδια όλων να τον κρατήσουν φυλακισμένο για λίγα ακόμη χρόνια.. Ή και για πάντα, ποιος ξέρει.. Δεν ήταν έτοιμος να συναντήσει την φριχτή πραγματικότητα του έξω κόσμου.. Και ίσως τελικά, ποτέ να μη γινόταν.. Άλλωστε, τίποτε δεν ήταν ίδιο πια..

Μετά από αρκετή ώρα, όταν οι κεραυνοί και οι αστραπές κατέδειχναν πλέον φανερά το μανιασμένο τους θυμό, κατάφερε να φτάσει στον χώρο, που παλιά καλούσε υπερήφανα σπίτι. Η ζάλη γρήγορα τον κυρίευσε και έπεσε στο έδαφος, παρακαλώντας τη γη να ξεριζώσει την καρδιά του, να πάψει να πονά. Τίποτε δεν είχε μείνει ίδιο πια..  Στην θέση του παλιού οικοδομήματος, βρισκόταν ένα άδειο οικόπεδο, θυμίζοντας την άδεια πλέον του ψυχή.. Στην θέση του κήπου που τόσο λάτρευε, είχαν φυτρώσει οργισμένα, άγαρμπα αγριόχορτα.. Όσο δυνατός κι αν είχε συγκρατηθεί έως τότε, δεν άντεξε να παλεύει με τα δάκρυά του.. Άρχισαν κι αυτά να χύνονται, δίχως τελειωμό, σαν σε έναν άκαιρο διαγωνισμό ταχύτητας με τις βροχοσταλίδες.. Δεν είχε πλέον καμία αμφιβολία: Δεν ανήκε εδώ..

Ξάφνου μια γνώριμη φωνή ακούστηκε να κραυγάζει από απόσταση: "Θοδωρή; Θοδωρή; Θοδωρή εσύ είσαι;"..Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, παρά τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, μια γυναίκα κατάφερε να φτάσει δίπλα του, να τον αγγίξει.. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, πανέμορφη, ακόμη κι αν οι μπότες της είχαν γεμίσει με λάσπες και το παλτό της έσταζε αδιάκοπα νερό. "Θοδωρή, απάντησέ μου, σε παρακαλώ!", συνέχιζε να φωνάζει. Εκείνος, κατακλυσμένος από τη ζάλη, το μόνο που μπόρεσε να αρθρώσει τραυλίζοντας, σχεδόν, ήταν "Αναστασία.. Με γνώρισες, αλήθεια.. Με.. Με γνώρισες" Στο πρόσωπό της ζωγραφίστηκε ένα διστακτικό χαμόγελο, ενώ εκείνη του έσφιξε το χέρι: "Θα σε γνώριζα παντού.. Ποτέ δεν έφυγες από κοντά μου.. Γκρέμισα το σπίτι μας, γιατί δεν άντεχα να αντικρύζω τα πρωινά το ηλιοβασίλεμα χωρίς εσένα.. Και οι νύχτες γίνονταν αφόρητες, με συντροφιά μονάχα το φεγγάρι.. Ακόμη κι εκείνο φαινόταν λιγότερο μοναχικό απ' ό,τι εγώ.. Ναι, Θοδωρή μου, κάθε μυρωδιά ομορφιάς, χαράς πνίχτηκε στην απέραντη θάλασσα της απουσίας σου.. Δεν πέρασε δευτερόλεπτο που να μη νοστάλγησα εσένα.. Δεν πέρασε στιγμή που να μη νοστάλγησα το παραμύθι μας..", είπε και σταμάτησε απότομα, καθώς δάκρυα κατέκλυσαν και το δικό της πρόσωπο. "Δεν πίστεψα ποτέ ότι έκανες τίποτα κακό, δεν είσαι ικανός, το ξέρω.. Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σε σώσω απ' τα δεσμά της αδικίας.. Κάθε μέρα βίωνα κι εγώ το μαρτύριο ενός εγκλωβισμού στις αιώνιες τύψεις μου.. Συγγνώμη.. "

Αυτό ήταν..  Οι κουβέντες σταμάτησαν, ήταν μάταιες πια, άλλωστε.. Τα σώματα τους ενώθηκαν σε μια ατελείωτη αγκαλιά ειλικρινούς αγάπης και η βροχή έμοιαζε πλέον να πανηγυρίζει, μαζί τους, το γλυκό αυτό αντάμωμα.. Από αυτή τη στιγμή και μετά, δεν αποχωρίστηκαν ποτέ ο ένας τον άλλον.. Αρκετά κύματα δυστυχίας είχαν χτυπήσει το καράβι τους.. Ώρα για γαλήνη, ηρεμία, φως.. Σίγουρα, τίποτε δεν ήταν ίδιο πια. Αυτή την φορά, όμως, οι αλλαγές μόνο τους χαμογελούσαν.

Ίσως, τελικά, εμείς οι ίδιοι να κρατούμε τα κλειδιά στο κελί του φόβου και της απογοήτευσής μας.. Ίσως η ελευθερία, τελικά, να ΄ναι πιο τρομαχτική.. Και ίσως πάλι όχι..  ❤