Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Ταξίδι στο άγνωστο...



Τελευταίες μέρες του Αυγούστου κι, όμως, τίποτα μέσα μου δεν φαίνεται να 'χει συνειδητοποιήσει την άφιξη του φθινοπώρου.. Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο του αυτοκινήτου και αισθάνομαι τον άνεμο να πλέκει περίτεχνα χτενίσματα στα μαλλιά μου και τις λιγοστές πλέον ακτίνες του ηλίου να ζωγραφίζουν στα χέρια μου.. Πού πηγαίνω άραγε; Τι σημαίνουν οι διασταυρώσεις και που πήγαν τα σήματα; Κανείς δε γνωρίζει. Ή ακριβέστερα, δεν υπάρχει κανείς πρόθυμος να μου χαρίσει μια πολύτιμη απάντηση. Μοιάζει σαν κάποια επιδημία αδιαφορίας να 'χει σκορπίσει τον όλεθρο παντού. Ή μήπως φταίνει τα τσιγάρα της απάθειας που γέμισαν τους πνέυμονες μας με καπνούς φθόνου και ανεξήγητης αναλγησίας. Δε γνωρίζω. Δε γνωρίζω τίποτε πια.. Ερημιά, ερημιά παντού. 

Όλοι λένε πως πρέπει να μάθω να προσαρμόζομαι στο ψύχος. "Πέρασε το καλοκαίρι, Μελίνα, σταμάτα πια να ονειροπολείς!"..Και ίσως έχουν δίκιο.. Καλά τα όνειρα, ναι, η δροσιά τους σε αναζωογονεί. Κάποτε, όμως, κι αυτά στεγνώνουν και μαζί τους ρουφούν αδίστακτα κάθε σταγόνα ελπίδας, ταξιδεύοντάς σε σε μια έρημο απελπισίας. Κάποτε πρέπει να σταθείς μόνος σου, στα δικά σου πόδια, να αντιμετωπίσεις με θάρρος τον σκληρό κόσμο γύρω σου, ακόμη κι αν δεν ξέρεις που αυτό θα σε οδηγήσει.. Και μήπως ξέρει κανείς άραγε; H ζωή πρέπει να 'ναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, διάβασα κάπου..Κανείς όμως δεν εξηγεί πού πήγαν οι συνοδοιπόροι, που χάθηκαν οι πρόσχαροι περαστικοί, έτοιμοι να σε προσανατολίσουν με τις οδηγίες τους.. Πώς γίνεται να μη νοιάζει κανέναν αν θα χαθείς; Ερημιά, ερημιά παντού.

Ίσως να 'ναι δικό μου το λάθος. Κανείς δε μου 'πε να ξεχάσω τον χάρτη σπίτι.  Με προειδοποίησαν κι εγώ αδιαφόρησα. Ήθελα απλά να φύγω, να χαθώ.. Ονειρευόμουν να ξεφύγω, χωρίς να γνωρίζω καν από τι ακριβώς. Ανωριμότητα; Απερισκεψία; Πολλά αναπάντητα ερωτήματα πλημμυρίζουν κάθε ίντσα του λιγοστού μυαλού μου.. Κι όμως, συνεχίζω..Το φρένο δεν είναι ακόμη στις επιλογές μου.. Όχι, δεν έκανα τόσο  δρόμο για να σταματήσω τώρα.  Όχι, δε μου αξίζει αυτό.

Ίσως, πάλι, να μην έχω φτάσει ακόμη στον προορισμό μου, ίσως να μην έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός ή αναζητήσει τις οδηγίες πρόσβασής του. Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι είμαι πιο κοντά από χτες. Δε με τρομάζει πλέον η ερημιά.

Έμαθα πως μόνο εμείς οι ίδιοι έχουμε την ικανότητα να οδηγήσουμε το αυτοκίνητο της ζωής μας. Το τιμόνι είναι στα χέρια μας και δεν χρειαζόμαστε κανέναν χάρτη. Η πυξίδα είναι ενσωματωμένη στην ψυχή μας, απλά πρέπει να την ενεργοποιήσουμε.

Έμαθα να μη με τρομάζει πλέον η ερημιά ούτε το σκοτάδι. Όλα αυτά κατοικούν μέσα μας, όπως και η ευτυχία, η επιτυχία, η απογοήτευση. Στο παρελθόν πίστευα ότι παρόμοιες σκέψεις είναι αφελείς, επιφανειακές, μπορεί και ωμές. Πλέον όμως γνωρίζω.

Επιλέγω να είμαι η οδηγός της ζωής μου. Όχι ένας απλός επιβάτης. 

Ποτέ πια.