Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Ταξίδι στο άγνωστο...



Τελευταίες μέρες του Αυγούστου κι, όμως, τίποτα μέσα μου δεν φαίνεται να 'χει συνειδητοποιήσει την άφιξη του φθινοπώρου.. Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο του αυτοκινήτου και αισθάνομαι τον άνεμο να πλέκει περίτεχνα χτενίσματα στα μαλλιά μου και τις λιγοστές πλέον ακτίνες του ηλίου να ζωγραφίζουν στα χέρια μου.. Πού πηγαίνω άραγε; Τι σημαίνουν οι διασταυρώσεις και που πήγαν τα σήματα; Κανείς δε γνωρίζει. Ή ακριβέστερα, δεν υπάρχει κανείς πρόθυμος να μου χαρίσει μια πολύτιμη απάντηση. Μοιάζει σαν κάποια επιδημία αδιαφορίας να 'χει σκορπίσει τον όλεθρο παντού. Ή μήπως φταίνει τα τσιγάρα της απάθειας που γέμισαν τους πνέυμονες μας με καπνούς φθόνου και ανεξήγητης αναλγησίας. Δε γνωρίζω. Δε γνωρίζω τίποτε πια.. Ερημιά, ερημιά παντού. 

Όλοι λένε πως πρέπει να μάθω να προσαρμόζομαι στο ψύχος. "Πέρασε το καλοκαίρι, Μελίνα, σταμάτα πια να ονειροπολείς!"..Και ίσως έχουν δίκιο.. Καλά τα όνειρα, ναι, η δροσιά τους σε αναζωογονεί. Κάποτε, όμως, κι αυτά στεγνώνουν και μαζί τους ρουφούν αδίστακτα κάθε σταγόνα ελπίδας, ταξιδεύοντάς σε σε μια έρημο απελπισίας. Κάποτε πρέπει να σταθείς μόνος σου, στα δικά σου πόδια, να αντιμετωπίσεις με θάρρος τον σκληρό κόσμο γύρω σου, ακόμη κι αν δεν ξέρεις που αυτό θα σε οδηγήσει.. Και μήπως ξέρει κανείς άραγε; H ζωή πρέπει να 'ναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, διάβασα κάπου..Κανείς όμως δεν εξηγεί πού πήγαν οι συνοδοιπόροι, που χάθηκαν οι πρόσχαροι περαστικοί, έτοιμοι να σε προσανατολίσουν με τις οδηγίες τους.. Πώς γίνεται να μη νοιάζει κανέναν αν θα χαθείς; Ερημιά, ερημιά παντού.

Ίσως να 'ναι δικό μου το λάθος. Κανείς δε μου 'πε να ξεχάσω τον χάρτη σπίτι.  Με προειδοποίησαν κι εγώ αδιαφόρησα. Ήθελα απλά να φύγω, να χαθώ.. Ονειρευόμουν να ξεφύγω, χωρίς να γνωρίζω καν από τι ακριβώς. Ανωριμότητα; Απερισκεψία; Πολλά αναπάντητα ερωτήματα πλημμυρίζουν κάθε ίντσα του λιγοστού μυαλού μου.. Κι όμως, συνεχίζω..Το φρένο δεν είναι ακόμη στις επιλογές μου.. Όχι, δεν έκανα τόσο  δρόμο για να σταματήσω τώρα.  Όχι, δε μου αξίζει αυτό.

Ίσως, πάλι, να μην έχω φτάσει ακόμη στον προορισμό μου, ίσως να μην έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός ή αναζητήσει τις οδηγίες πρόσβασής του. Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι είμαι πιο κοντά από χτες. Δε με τρομάζει πλέον η ερημιά.

Έμαθα πως μόνο εμείς οι ίδιοι έχουμε την ικανότητα να οδηγήσουμε το αυτοκίνητο της ζωής μας. Το τιμόνι είναι στα χέρια μας και δεν χρειαζόμαστε κανέναν χάρτη. Η πυξίδα είναι ενσωματωμένη στην ψυχή μας, απλά πρέπει να την ενεργοποιήσουμε.

Έμαθα να μη με τρομάζει πλέον η ερημιά ούτε το σκοτάδι. Όλα αυτά κατοικούν μέσα μας, όπως και η ευτυχία, η επιτυχία, η απογοήτευση. Στο παρελθόν πίστευα ότι παρόμοιες σκέψεις είναι αφελείς, επιφανειακές, μπορεί και ωμές. Πλέον όμως γνωρίζω.

Επιλέγω να είμαι η οδηγός της ζωής μου. Όχι ένας απλός επιβάτης. 

Ποτέ πια.














8 σχόλια:

  1. Κι αυτό ειναι το πιο σωστό, να είμαστε οι οδηγοί της ζωής μας και να επιλέγουμε σε ποια μονοπάτια θα βαδίσουμε και ποιους συνοδοιπόρους θα έχουμε στο πλευρό μας.
    Πολύ όμορφο το κείμενο σου, γεμάτο συνειδητοποίηση.
    Να είσαι καλά και να χαμογελάς.
    Μια όμορφη συνέχεια εύχομαι στο απόγευμα σου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ, Μαρίνα μου, για την επίσκεψη και το γλυκό σου σχόλιο. Χαίρομαι απίστευτα που σου άρεσε :)
      Να είσαι πάντοτε καλά, υγιής και χαμογελαστή.
      Σου εύχομαι να 'χεις τον πιο όμορφο, αξέχαστο μήνα! Σε φιλώ γλυκά :) :*

      Διαγραφή
  2. Έτσι μπράβο! Πάντα η οδηγός να είσαι, κι επιβάτης μόνο όταν είσαι σίγουρη για το σε ποιόν οδηγό έχεις αφεθεί! ;)
    Εγκράφηκα στους αναγνώστες σου για να μη σε χάνω. Καλό μήνα και καλώς βρεθήκαμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλώς όρισες στο μονοπατάκι μου :D
      Σ' ευχαριστώ απίστευτα για όλα! Και φυσικά, έχεις δίκιο, πριν αφεθούμε σε οποιονδήποτε οδηγό, πρέπει πρώτα να 'χουμε βεβαιωθεί για τις ικανότητές του, αν δε θέλουμε να εμπλακούμε σε ατύχημα ;)
      Χίλια ευχαριστώ για την εγγραφή! Σου εύχομαι να 'χεις έναν πολύχρωμο, χαμογελαστό μήνα :D
      Πολλά πολλά φιλάκια!

      Διαγραφή
  3. Πολύ σωστό το μήνυμα που περνάς... Μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που σκέφτεσαι, είσαι τόσο μικρή και όμως είσαι τόσο ώριμη και συνειδητοποιημένη!
    Θέλω να ελπίζω πως έτσι είσαι και στη ζωή σου κι όχι μόνο στα κείμενά σου!

    Μία πρώην επιβάτιδα που στο ατύχημα έμεινε σε κώμα για δύο χρόνια... αλλά τελικά επιβίωσε.

    Φιλάκια πολλά χαρά μου!
    Να περνάς όμορφα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ γλυκιά μου Αναστασία :) Με τιμά πάρα πολύ το γεγονός ότι με θεωρείς ώριμη και συνειδητοποιημένη, μακάρι στ' αλήθεια να είμαι :)
      Λυπάμαι για το ατύχημα, αλλα ας μείνουμε στο γεγονός ότι η επιβάτιδα επιβίωσε! Ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς δε λένε; ;)
      Σου στέλνω πολλά γλυκά φιλάκια και αμέτρητες, εγκαρδιες ευχές! Να 'σαι πάντοτε καλά και να περνάς υπέροχα :D

      Διαγραφή
  4. Γλυκό μου κοριτσάκι,
    χαίρομαι που βλέπω και πάλι κείμενα σου!
    Είναι υπέροχο, σε αυτό το ταξίδι να μαθαίνεις, να συνειδητοποιήσεις, να μεγαλώνεις και να γεμίζει ο νους σου!
    Από πάντα ήμασταν οι οδηγοί αυτού του ταξιδιού, μόνο που πριν δεν το γνωρίζαμε.. ή είχαμε ελάχιστα εφόδια για να το κατανοήσουμε..

    Εύχομαι να συνεχίσεις από εδώ και εμπρός να είσαι ο οδηγός της λαμπρής ζωής σου και όλο αυτό να σε βγάλει εκεί που θες και επιθυμείς η καρδιά σου!

    Καλό μήνα, γλυκούλα μου! Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μου Παλομίτα,
      πόσο σ' ευχαριστώ για όλα και πόσο μου έλειψες!! Κάθε φορά χαίρομαι απίστευτα όταν μου κάνεις την τιμή να διαβάζεις τα κείμενά μου :)
      Σ' ευχαριστώ πάρα πολυ και για τις ευχές σου. Υπόσχομαι πως θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ να μην αφήσω στιγμή το τιμόνι ;)
      Να περνάς υπέροχα και να χαμογελάς. Φιλάκια πολλά πολλά :D

      Διαγραφή