Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Ακροβατώντας στα μονοπάτια των αστεριών...


Κάποια νύχτα το φεγγάρι έφεγγε με περισσή επιμονή μέσα από τα παραθυρόφυλλα του δωματίου μου, τόση επιμονή που κατάφερε να με αποσπάσει από τους εφιάλτες μου... Ξύπνησα, λοιπόν, σαστισμένη, και αναρωτήθηκα ποιες μυστηριώδεις νεράιδες της σελήνης είχαν αποφασίσει να πιάσουν κουβέντα πάλι πάνω από το σπίτι μου... Ήταν έτσι κι αλλιώς μια πολύ δύσκολη και ατελείωτη νύχτα για μένα.  Είχα καταφέρει με μεγάλη δυσκολία να πείσω τον εαυτό μου να σταματήσει τα δάκρυα και τις σκοτεινές σκέψεις.  Eξάλλου, χρειαζόμουν οπωσδήποτε αρκετή ξεκούραση για να μπορέσω να αντιμετωπίσω ξανά, ίσως κάπως καλύτερα, αυτή την φορά, και με λιγότερα λάθη, τους Λαβυρίνθους και τους Μινώταυρους της επόμενης μέρας...

Τότε ήταν που σηκώθηκα και αποφάσισα για πρώτη φορά στη ζωή μου να κοιτάξω τον ουρανό με ηρεμία και να αντλήσω κουράγιο από τη λάμψη των αστεριών και της σελήνης...  Αναρωτήθηκα πώς ήταν δυνατόν το φεγγάρι να είναι πάντοτε τόσο μόνο και ταυτόχρονα να έχει τη δύναμη να διασκορπίζει απεριόριστα φως σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, και μάλιστα επί καθημερινής βάσεως!  Και μετά είπα, δε γίνεται!  Θα υπάρχει κάποιο μικρό αστεράκι εκεί δίπλα που θα του κρατάει διαρκώς συντροφιά και θα του ψιθυρίζει λόγια ειλικρινούς αγάπης...  Τυχερό το φεγγάρι έτσι;  Πάρα πολύ, σκέφτηκα...

Και τότε ήταν που ένιωσα κάτι διαφορετικό μέσα μου!  Είδα ένα αστέρι ξαφνικά να λαμπυρίζει και... και... όσο ανόητο και παρανοϊκό κι αν φαντάζει, αισθάνθηκα  σαν να μου κλείνε το μάτι, σαν να  απλώνε το χέρι του και να μου χαιδεύε τα μαλλιά,  λέγοντας μου με σιγουριά: "Κι αυτό θα περάσει..."  Θα μου πείτε, έχουν τα αστέρια μάτια και χέρια;  Μη ρωτάτε εμένα, τα μάτια της καρδιάς μου αυτό μου έδειξαν εκείνη την παγερή, αλλά τόσο καθοριστική νύχτα.. .Κι εκείνη ακριβώς ήταν η στιγμή που είπα στον εαυτό μου, ίσως τελικά να μην είμαι και τόσο μόνη όσο φαντάζομαι! Ίσως τελικά κάπου, μπορεί και στην άλλη άκρη τής ηπείρου, να υπάρχει κάποια ψυχή που να αισθάνεται, έστω και στο ελάχιστο, αυτό που αισθάνομαι κι εγώ... Ίσως τελικά ο ο ωκεανός της θλίψης, στον οποίον πίστευα ότι, σαν ένας δεύτερος Τιτανικός, έχω βυθιστεί, να έχει κάποια διαφυγή... 'Ισως... Και πάλι δεν είναι δυνατόν να μείνω στα ίσως... "Θα το ανακαλύψω, θα τα καταφέρω, θα αλλάξω!!!! Δε θα μείνω εδώ! Όχι πια, φτάνει!", άρχισαν οι φωνητικές χορδές της ψυχής μου να τσιρίζουν με αποφασιστικότητα!  Τι χαζές, ονειροπαρμένες χορδές, θα σκέφτεστε όλοι σας... Μπορεί...  Αυτή η ζωή όμως μου είχε ήδη δείξει ότι δεν είναι πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα ούτε για τον έξυπνο, ούτε για τον σκληροπυρηνικό ρεαλιστή...

Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν σας καλωσορίζω στο μυστικό μου κόσμο!! Έναν κόσμο που υφαίνεται γύρω από τα μονοπάτια των αστεριών, γύρω από εκείνα τα ίδια που μου έδειξαν ότι κανείς δεν είναι μόνος του, αρκεί να μην πάψει ποτέ να ελπίζει, να ονειρεύεται, και πάνω απ' όλα να ΖΕΙ!!! Το εισιτήριο σας διαρκεί εφ' όρου ζωής!!  Δέστε τις ζώνες σας και σας εύχομαι με όλη μου την καρδιά να απολαύσετε το ταξίδι! :)

6 σχόλια:

  1. Τι όμορφα και μαγικά που γράφεις, κορίτσι.
    Έτσι είναι. Πάντα στο μαύρο σατέν background, θα είναι καρφιτσωμένα μικρά και λαμπερά αστεράκια, να φωτίζουν. Αυτά πάντα είναι εκεί, αλλά όταν τα μάτια ρίχουν την δακρυώδη τους βροχή και καταλαμβάνονται από ομίχλη άντε να δεις τι γίνεται παραπέρα. Αργότερα το αντιλαμβάνεσαι, ή σε φάσεις "εκλάμψεων". Μη μασάς, όλα καλά θα πάνε. Θα καταφέρεις να κάνεις ζάφτι ό,τι σε απασχολεί, όσο κι αν σου φαίνεται ακατόρθωτο σ' αυτή τη φάση. Και το αποτέλεσμα θα σε αποζημιώσει, θα σε δυναμώσει και θα σου προσδώσει βαθιά ικανοποίηση.

    Καλή αρχή στο νέο σου σπιτικό!!! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Λυσίππη μου, πόσο μα πόσο σ' ευχαριστώ..Τι γλυκά που είναι τα λογάκια σου <3
      Δε φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι για μένα το γεγονός πως σου άρεσε!
      Μακάρι να έχεις δίκιο, μακάρι κάπου εκεί ψηλά να υπάρχει ένα μικρούλι, δειλό αστεράκι και για μένα, να μου χαρίσει λίγο απ' το φως του.
      Όπως και να 'χει, χίλια ευχαριστώ και πάλι για όλες τις πανέμορφές ευχούλες και τα σχόλια σου! Σου εύχομαι, με την καρδιά μου, να έχεις το πιο μαγευτικό βραδάκι, ό,τι κι αν κάνεις, αλλά κι ένα ξεκούραστο Σαββατοκύριακο!
      Πολλά πολλά φιλάκια! :D

      Διαγραφή
    2. Δεν παίζει να μην χαμογελάσεις και να μην γεμίσεις γλύκα μ' αυτό εδώ, απλώς δεεεν.
      Καλό ξημέρωμα!!

      https://www.youtube.com/watch?v=yCjJyiqpAuU

      Διαγραφή
  2. Μικρή μου,
    πόσο με ταξίδεψε η πρώτη σου ανάρτηση σε αυτόν τον νέο χώρο που σχεδίασες με περισσή γλυκύτητα και αγάπη!
    Οι σκέψεις σου αυτές, αποτελούν κομμάτια του εαυτού μου.. Είναι σκέψεις που έχω κάνει επανειλημμένες φορές στο παρελθόν.. Έτσι είχα γράψει την ιστορία για το φεγγάρι και το αστέρι!
    Εύχομαι, γλυκιά μου, να μην πάψεις ποτέ να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι και να ζεις.. να ζεις την κάθε σου μέρα με τη μοναδικότητα που της αρμόζει και να μην το βάζεις ποτέ κάτω!
    Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πώς να μη με γεμίσει χαμόγελο κι αισιοδοξία ένα τέτοιο σχόλιο, πες μου. Και πόσα ευχαριστώ πρέπει να σε γεμίσω, για να σου δειξω έστω και στο ένα χιλιοστό πόσο σημαντική με κάνεις να αισθάνομαι κάθε μα κάθε φορά.
    Μέσα απ' την καρδιά μου, ένα πελώριο ευχαριστώ για όλα. Για μένα μετράει αλήθεια απίστευτα η άποψή σου, καθώς ξέρεις πόσο πολύ σε θαυμάζω.
    Όσο για τις μαγικές σου ευχούλες, γέμισαν και πάλι το απόγευμά μου με χρυσόσκονη. Σου είμαι αληθινά ευγνώμων και ανταποδίδω ολόψυχα!
    Να 'σαι πάντα καλά και η ζωή σου να 'ναι πλημμυρισμένη με υπέροχες εκπλήξεις, μα πάνω απ' όλα υγεία.
    Ελπίζω να 'χεις το πιο ονειρεμένο βράδυ!
    Πολλά φιλάκια :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μα, είναι τόσο φρέσκο το μπλογκάκι σου; Καλοτάξιδο, κορίτσι των αστεριών!
    Και τη σχέση με τα αστέρια και τις χορδές, πίστεψέ με, όλα μπορώ να τα καταλάβω... Και τώρα χαίρομαι που βρεθήκαμε τόσο νωρίς!
    Καλό μήνα να έχουμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή