Ξημέρωσε μια μέρα διαφορετική απ΄ όλες τις άλλες... Το νιώθω στον άνεμο που παίζει περίτεχνα με τα ταλαιπωρημένα μου μαλλιά... Το αισθάνομαι στο άρωμα του εδάφους που μόλις ποτίστηκε από μια οργισμένη καταιγίδα... Είναι φανερό στα χρώματα του ουρανού, που μοιάζουν να επιθυμούν να μας εξιστορήσουν το δικό τους παραμύθι... Υπάρχουν άραγε, όμως, παραμύθια, στην πραγματική ζωή; Και αν ναι, ποιοι είναι οι αληθινοί ήρωες; Γεννιούνται έτσι;
Αν ρωτήσετε εμένα, αποφάσισα πριν πολλά πολλά χρόνια να πετάξω το κλειδί κάθε σχετικής ανάμνησης στον ωκεανό της λήθης... Κάποιος κάπου κάποτε, βλέπετε, αποφάσισε να με ανακηρύξει "ήρωα", δίχως να αναλογιστεί στιγμή πως τούτο θα μετασχημάτιζε ολόκληρη τη ζωή μου σε έναν αδιάκοπο αγώνα δρόμου... Μη με παρεξηγήσετε, δεν έχω πρόθεση να φανώ αχάριστος ή υπερόπτης, θαρρώ πως ποτέ δεν υπήρξα, άλλωστε... Νομίζω, ωστόσο, πως, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι αδύνατο να αισθανθείς την ειλικρινή, αφόρητη δυστυχία που πλημμυρίζει την κατοικία του μυαλού ενός λεγόμενου "ήρωα", αν ο ίδιος δεν έχεις υπάρξει ένοικος...
Προσωπικά, ποτέ δεν πίστεψα πως άξιζα έναν τέτοιον τίτλο, ούτε καν έναν παρόμοιο... Ένιωθα, νιώθω και πάντοτε θα νιώθω ένας κοινός, τυπικός και απαράλλαχτος θνητός σαν όλους τους άλλους... Αυτοί οι άλλοι, όμως, είχαν τελείως διαφορετική άποψη... Για χρόνια προσπαθούσα να τρυπώσω κρυφά στις αποθήκες του νου τους, να κλέψω μια μικρή μικρή γεύση του τι ακριβώς θεωρούσαν ηρωικό... Η περιφρούρηση, όμως, ήταν υπερβολικά σκληρή... Χαμένος στο λαβύρινθο αόριστων ιδεών και νοημάτων, το μόνο που κατάφερα ήταν να μπερδεψω τον κόμπο της ταπεινής μου σκέψης ακόμη περισσότερο...
Τώρα, πλέον, δεκαετίες μετά, ο κόσμος καλεί έναν νέο, φρέσκο ήρωα στην επιφάνεια... Δεν πάει άλλο, λένε... Τον χρειαζόμαστε, λένε... Κι εγώ; Εγώ τι πρέπει να κάνω τώρα; Υπάρχει άραγε ημερομηνία λήξης ή συνταξιοδότησης γραμμένη στο κουτί των καθηκόντων μου και γιατί δεν την πρόσεξα ποτέ; Στο κάτω-κάτω, τι σόι ήρωας είμαι, αν τώρα λιποψυχήσω; Αν δεν είναι αυτό προδοσία, τότε τι;
Έψαξα για ώρες ατελείωτες, σε κάθε λεξικό, τη σημασία αυτής της χιλιοειπωμένης λέξης... Ήρωας, λοιπόν, φαίνεται πως είναι, τελικά, εκείνος που δε διστάζει να θυσιάσει τα πάντα στον ιερό βωμό του συλλογικού συμφέροντος. Ήρωας είναι εκείνος που στερείται τους πάντες και τα πάντα, που απαρνείται κάθε εγωισμό, κάθε ατομική επιδίωξη, έως την αναπόφευκτη ημέρα του θανάτου του... ΄Η, εναλλακτικά, έως τη στιγμή που θα κατορθώσει να εξαλείψει κάθε αδικία, δολιότητα και μοχθηρία, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε ολόκληρο το απέραντο σύμπαν... Είναι όμως άραγε αυτό δυνατό ή μια ακόμη ουτοπία; Μήπως ο εγωισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ανθρώπινη φύση; Ίσως ναι, ίσως και όχι... Κανείς δεν τόλμησε ποτέ να ισχυριστεί πως είναι εύκολα παρόμοια εγχειρήματα, αλλά είναι τουλάχιστον εφικτά;
Για μένα, η ειλικρινή, βαθύτατη τραγωδία δεν έγκειται όμως σε αυτό. Ήρωας είναι εκείνος που προσπαθεί να δημιουργήσει έναν κόσμο, ο οποίος δεν τον χρειάζεται. Ακόμη, λοιπόν, κι αν κάποιος κατόρθωνε μ' έναν μαγικό, απίστευτο, θαυματουργό τρόπο να αφανίσει κάθε σταγόνα κακίας απ' την βροχή της ανθρωπότητας, αυτό θα σήμαινε πως η αποστολή του θα είχε τελειώσει εκεί... Και ως τότε, θα είχε ήδη θυσιάσει αμετάκλητα τα πάντα... Θα είχε ήδη κάψει κάθετι προσωπικό στην φωτιά ενός "ευρύτερου, ανώτερου στόχου σωτηρίας της κοινωνίας"...
Μήπως, τελικά, ακόμη και η αποδοχή ενός τέτοιου χαρακτηρισμού είναι συνυφασμένη με μια αιώνια καταδίκη; Πόσα μπορεί να χαρίσει κάποιος, πριν πάψει να απομένει στον ίδιον τίποτα;
Πιστέψτε με, δυστυχώς ή ευτυχώς, η έννοια του ήρωα είναι, ακόμη, φριχτά φυλακισμένη σε ορισμένους ψηλούς πύργους και μακρινά κάστρα χαμένων, φανταστικών παραμυθιών... Αλλά δεν έχουν όλα τα παραμύθια ευτυχισμένο τέλος...
Όμορφο πολύ το κείμενο και δυνατό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉρθαν στον νου μου, οι στίχοι του Γκάτσου:
Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.
Γεννιούνται μ’ ένα χρυσαφένιο χρώμα,
μ’ όνειρα που τους τα φτιάχνει η συννεφιά,
μ’ ελπίδες που φυτρώσαν μέσ’ στο χώμα...
Οι ήρωες δεν έχουν μυστικά.
Δεν ταξιδεύουνε ποτέ σε ξένα μέρη.
Γίνοντ’ αγάλματα ψυχρά, μα εθνικά
κι έχουν για συντροφιά τους ένα περιστέρι...
Οι ήρωες είναι πάντα ευγενικοί.
Κάνουν πως, τάχα, λεπτομέρειες δε θυμούνται...
Κι όταν η νύχτα τούς σκεπάζει με σιωπή,
πετάν’ το θρύλο στα πουλιά κι αποκοιμιούνται...
ίσως μικρές "ηρωικές" πράξεις από τον καθένα μας, να άλλαζαν τον κόσμο... Δίχως να χρειαστεί να πάρει κανείς στις πλάτες, του τέτοιο έργο βαρύ... Λέω εγώ τώρα, με το φτωχό μου μυαλό :))) Φιλάκια πολλά, ευαίσθητη ψυχούλα!!!
Τι όμορφοι αυτοί οι στίχοι και με πόσο νόημα :) Σ' ευχαριστώ που τους παρέθεσες, όπως σ΄ ευχαριστώ για το πέρασμα και το γλυκό σου σχόλιο! ❤
ΔιαγραφήΈχεις απόλυτο δίκιο, οι μικρές πράξεις είναι αυτές που μετρούν τελικά..
Να 'χεις ένα υπέροχο μεσημεράκι και να περνάς τέλεια! Σε φιλώ γλυκά ❤
Για μια ακόμα φορά έγραψες κάτι που μου αρέσει πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, αν δεχτούμε πως όλος ο κόσμος είναι ο μικρόκοσμός μας (έστω κι επειδή είμαστε εγωιστές), τότε το καθήκον των ηρώων μόνο ουτοπικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί,ε;
Πολλά φιλιά!
Σ' ευχαριστώ πολύ και πάλι για το όμορφο σου σχόλιο :) ❤
ΔιαγραφήΌπως επεσήμανε και η Ειρήνη, αλλά και η Rylie, σημασία έχουν οι "ηρωικές" πράξεις, όχι να φορτώνουμε το βάρος σε ένα μόνο άτομο.
Να 'χεις ένα όμορφο απογευματάκι! Πολλά φιλιά ❤
Ίσως ο κόσμος μας δε χρειάζεται τόσο έναν ήρωα, αλλά πολλές "ηρωικές" πράξεις... Γιατί πρέπει να φορτώνουμε όλο το βάρος σε έναν? Γιατί να περιμένουμε τον σωτήρα που θα μας σώσει από τους δράκους που μας κρατούν φυλακισμένους σε ψηλούς πύργους?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως τελικά πρέπει ο καθένας μας να είναι ήρωας για τον εαυτό του;;;
Πολύ ωραίο το κείμενό σου και η γραφή σου! Με έκανες να προβληματιστώ...
Σε φιλώ! ♥
Γλυκιά μου Rylie,
Διαγραφήκαταρχάς, να σε καλωσορίσω στο μονοπάτι μου! Σ' ευχαριστώ απίστευτα για το όμορφο σου σχόλιο, αλλά και για την επίσκεψη, ακόμη.
Όσα τονίζεις, νομίζω, είναι, πραγματι, πολύ πολύ σωστά! Είμαστε όλοι άνθρωποι κι έχουμε αδυναμίες, οπότε πιο ρεαλιστικό θα 'ταν να μην επιβαρύνουμε ένα και μόνο άτομο με ένα τέτοιο αβάσταχτο φορτίο.
Και με αυτό που λες, επιπλέον, πως ο καθένας πρέπει να 'ναι ήρωας για τον εαυτό του, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω παραπάνω. Μοιάζει με κάτι που είχα διαβάσει: "She needed a hero, so she became one"
Και πάλι σ' ευχαριστώ πολύ για όλα! Να 'χεις ένα υπεροχο απογευμα ❤
Πολύ πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις.. γράφεις και πολύ όμορφα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω και με την φίλη μου Rylie..
Επίσης να σου πω ότι συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο που μου άφησες!!
Καλή συνέχεια φιλιά!!
Τι όμορφο κείμενο αστεράκι μου!! Κατά τύχη ήρωας κι όχι κατά παραγγελία!!! Ποιος ξέρει τελικά;;; Θα φανεί στο χειροκρότημα ή με το που θα σβήσουν τα φώτα;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσουν πολύ οι σκέψεις σου και ταυτίζομαι!! Φιλάκια αστροκόριτσό μου!! :)))
Άραγε ο κόσμος χρειάζεται τους ήρωες; Γιατί κάποιος χρειάζεται έναν ήρωα όταν θέλει να αλλάξει, να σωθεί. Και πολλές φορές μπορεί εμείς να θέλουμε να είμαστε ήρωες αλλά να μην χρειάζονται τον ηρωισμό μας. Άλλες πάλι χρειάζονται ηρωισμό μα δεν μπορούμε να τον "δώσουμε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως στο τέλος της ημέρας πρέπει απλώς να είμαστε εμείς.
Πολύ δυνατές οι σκέψεις σου κοριτσάκι μου.
Σε γλυκοφιλώ! :)
Δεν ξέρω πώς μου ξέφυγε αυτό το εξαιρετικά γραμμένο και σαφέστατο κείμενο σου... τέσπα, τώρα εδώ είμαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, έχω αισθανθεί ήρωας, όταν μετά από μια μεγάλη περίοδο εσωτερικής πίεσης, έχω βγει σώα, έτσι νομίζω πως όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε φερθεί ηρωικά παραμερίζοντας τα εγωιστικά μας θέλω!
ΑΦιλάκια και καλό Φθινόπωρο, επισήμως πια από σήμερα! :)
"Να αφανίσει κάθε σταγόνα κακίας από τη βροχή της ανθρωπότητας.."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο, μα πόσο αγάπησα αυτή την πρόταση!!
Μου άρεσε πολύ το κείμενο σου, μικρή μου, μιας και είχα καιρό να διαβάσω κάτι γύρω από τον όρο "ήρωας".. Είμαι από το σύνολο των ανθρώπων που πιστεύει πως όλοι κρύβουμε έναν μικρό ήρωα μέσα μας, απλά λόγω συνθηκών και ίσως της εξέλιξης της ζωής που σε σκληραίνει, τον έχουμε συνήθως κάπου φυλαγμένο-ξεχασμένο σε κάποιο κάστρο να αγναντεύει τα πέλαγα ή τα βουνά!
Εύχομαι να είσαι καλά και να χαμογελάς! Φιλιά γλυκά!
Επειδή δεν αξίζει να μακρολογήσω, θα παραθέσω αυτούσια τα λόγια του Σεφέρη, από τα λίγα ομολογουμένως που έχω συγκρατήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας· “Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…”
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Ο καθένας μας δίνει τη δική του ερμηνεία...
Καλό σου βράδυ.
Πέρασα να πω ένα γεια... και να ρωτήσω πού χάθηκες; Τι κάνεις;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'έχασα τελείως :'( Και μόλις κοιτούσα κάποιες παλιές σου αναρτήσεις στ πρώτο blog που σε είχα επισκευτεί πρώτη φορά , είχα χάσει αρκετές :( :S pf!Τέσπα , τί κάνεις ;;; :D Πώς είσαι ;;;!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή