Περιμένοντας έναν ήρωα...

Ξημέρωσε μια μέρα διαφορετική απ΄ όλες τις άλλες... Το νιώθω στον άνεμο που παίζει περίτεχνα με τα ταλαιπωρημένα μου μαλλιά... Το αισθάνομαι στο άρωμα του εδάφους που μόλις ποτίστηκε από μια οργισμένη καταιγίδα... Είναι φανερό στα χρώματα του ουρανού, που μοιάζουν να επιθυμούν να μας εξιστορήσουν το δικό τους παραμύθι... Υπάρχουν άραγε, όμως, παραμύθια, στην πραγματική ζωή; Και αν ναι, ποιοι είναι οι αληθινοί ήρωες; Γεννιούνται έτσι;

Αν ρωτήσετε εμένα, αποφάσισα πριν πολλά πολλά χρόνια να πετάξω το κλειδί κάθε σχετικής ανάμνησης στον ωκεανό της λήθης...  Κάποιος κάπου κάποτε, βλέπετε, αποφάσισε να με ανακηρύξει "ήρωα", δίχως να αναλογιστεί στιγμή πως τούτο θα μετασχημάτιζε ολόκληρη τη ζωή μου σε έναν αδιάκοπο αγώνα δρόμου... Μη με παρεξηγήσετε, δεν έχω πρόθεση να φανώ αχάριστος ή υπερόπτης, θαρρώ πως ποτέ δεν υπήρξα, άλλωστε... Νομίζω, ωστόσο, πως, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι αδύνατο να αισθανθείς την ειλικρινή, αφόρητη δυστυχία που πλημμυρίζει την κατοικία του μυαλού ενός λεγόμενου "ήρωα", αν ο ίδιος δεν έχεις υπάρξει ένοικος...

Προσωπικά, ποτέ δεν πίστεψα πως άξιζα έναν τέτοιον τίτλο, ούτε καν έναν παρόμοιο... Ένιωθα, νιώθω και πάντοτε θα νιώθω ένας κοινός, τυπικός και απαράλλαχτος θνητός σαν όλους τους άλλους... Αυτοί οι άλλοι, όμως, είχαν τελείως διαφορετική άποψη... Για χρόνια προσπαθούσα να τρυπώσω κρυφά στις αποθήκες του νου τους, να κλέψω μια μικρή μικρή γεύση του τι ακριβώς θεωρούσαν ηρωικό...  Η περιφρούρηση, όμως, ήταν υπερβολικά σκληρή... Χαμένος στο λαβύρινθο αόριστων ιδεών και νοημάτων, το μόνο που κατάφερα ήταν να μπερδεψω τον κόμπο της ταπεινής μου σκέψης ακόμη περισσότερο...

Τώρα, πλέον,  δεκαετίες μετά, ο κόσμος καλεί έναν νέο, φρέσκο ήρωα στην επιφάνεια... Δεν πάει άλλο, λένε... Τον χρειαζόμαστε, λένε... Κι εγώ; Εγώ τι πρέπει να κάνω τώρα; Υπάρχει άραγε ημερομηνία λήξης ή συνταξιοδότησης γραμμένη στο κουτί των καθηκόντων μου και γιατί δεν την πρόσεξα ποτέ; Στο κάτω-κάτω, τι σόι ήρωας είμαι, αν τώρα λιποψυχήσω; Αν δεν είναι αυτό προδοσία, τότε τι;

Έψαξα για ώρες ατελείωτες, σε κάθε λεξικό, τη σημασία αυτής της χιλιοειπωμένης λέξης... Ήρωας, λοιπόν, φαίνεται πως είναι, τελικά, εκείνος που δε διστάζει να θυσιάσει τα πάντα στον ιερό βωμό του συλλογικού συμφέροντος. Ήρωας είναι εκείνος που στερείται τους πάντες και τα πάντα, που απαρνείται κάθε εγωισμό, κάθε ατομική επιδίωξη, έως την αναπόφευκτη ημέρα του θανάτου του... ΄Η, εναλλακτικά, έως τη στιγμή που θα κατορθώσει να εξαλείψει κάθε αδικία, δολιότητα και μοχθηρία, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε ολόκληρο το απέραντο σύμπαν... Είναι όμως άραγε αυτό δυνατό ή μια ακόμη ουτοπία; Μήπως ο εγωισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ανθρώπινη φύση; Ίσως ναι, ίσως και όχι... Κανείς δεν τόλμησε ποτέ να ισχυριστεί πως είναι εύκολα παρόμοια εγχειρήματα, αλλά είναι τουλάχιστον εφικτά; 

Για μένα, η ειλικρινή, βαθύτατη τραγωδία δεν έγκειται όμως σε αυτό. Ήρωας είναι εκείνος που προσπαθεί να δημιουργήσει έναν κόσμο, ο οποίος δεν τον χρειάζεται. Ακόμη, λοιπόν, κι αν κάποιος κατόρθωνε μ' έναν μαγικό, απίστευτο, θαυματουργό τρόπο να αφανίσει κάθε σταγόνα κακίας απ' την βροχή της ανθρωπότητας, αυτό θα σήμαινε πως η αποστολή του θα είχε τελειώσει εκεί... Και ως τότε, θα είχε ήδη θυσιάσει αμετάκλητα τα πάντα...  Θα είχε ήδη κάψει κάθετι προσωπικό στην φωτιά ενός "ευρύτερου, ανώτερου στόχου σωτηρίας της κοινωνίας"... 

Μήπως, τελικά, ακόμη και η αποδοχή ενός τέτοιου χαρακτηρισμού είναι συνυφασμένη με μια αιώνια καταδίκη; Πόσα μπορεί να χαρίσει κάποιος, πριν πάψει να απομένει στον ίδιον τίποτα; 

Πιστέψτε με, δυστυχώς ή ευτυχώς, η έννοια του ήρωα είναι, ακόμη, φριχτά φυλακισμένη σε ορισμένους ψηλούς πύργους και μακρινά κάστρα χαμένων, φανταστικών παραμυθιών... Αλλά δεν έχουν όλα τα παραμύθια ευτυχισμένο τέλος...

Σταγόνες ελευθερίας..

Βρέχει.. Μία μία οι σταγόνες κυλούν στο διψασμένο έδαφος, σαν σε ατέρμονο αγώνα για ένα άγνωστο βραβείο.. Η φύση είναι οργισμένη για κάποιον λόγο..

Αυτή ήταν η μέρα που αποφάσισαν να τον αφήσουν ελεύθερο... Χωρίς εξήγηση, χωρίς αιτία, χωρίς ούτε τον παραμικρό διάλογο.. Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια εγκιβωτισμένος μέσα στην φυλακή τεσσάρων γκριζωπών, ετοιμόρροπων τοίχων, πλέον είχει τη δυνατότητα να ξεφύγει.. Το ερώτημα ήταν: να πάει που; Όλοι οι δρόμοι έμοιαζαν άγνωστοι, όλα τα πρόσωπα μπερδεμένα, ανέκφραστα.. Τίποτε πλέον δεν θύμιζε τη ζωή πριν.. Πριν από τι; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία, πικρή, σκοτεινή, κατακρεουργημένη σε μικρά μικρά κομμάτια που κάθε μέρα χάραζαν και πλήγωναν την ψυχή του..Τίποτε δεν ήταν ίδιο πια..

Χαώδεις σκέψεις και ανεξήγητα συναισθήματα ταλάνιζαν το λιγοστό μυαλό που του είχε απομείνει.. Άραγε τον περίμενε κανείς; Κι αν ναι, θα τον αναγνώριζαν; Αδιαμφισβήτητα, ο χρόνος είχε αδίστακτα αφήσει την σφραγίδα πάνω του.. Το άγριο μαύρο των μαλλιών του είχε πλέον ξεθωριάσει, το δέρμα του είχε υιοθετήσει κύματα ρυτίδων, η όραση του είχε εξασθενήσει κατά πολύ.. Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, ο δαίμονας της απομόνωσης δεν είχε διστάσει να κλέψει κάθε λάμψη από τα μάτια του, κάθε σπίθα ενθουσιασμού από την φωνή του.. Η φωτιά της εγκατάλειψης είχε κι αυτή κατακάψει κάθε παλιό όνειρο, κάθε λουλούδι ελπίδας στο δέντρο της ψυχής του.. Τίποτε δεν ήταν ίδιο πια..

Καθώς η βροχή σιγά σιγά δυνάμωνε, αναγνώρισε ένα παλιό σοκάκι, που έβλεπε κάθε βράδυ στα όνειρά του.. Πλέον το όνομα "σοκάκι" δεν του ταίριαζε βέβαια διόλου, καθώς όλα είχαν αρωματιστεί με την κολώνια του "εκσυγχρονισμού".. Πολυκατοικίες, πολυκαταστήματα, αγέρωχα κτίρια απρόσωπων εταιριών..Τι γύρευε εκεί πλέον; Μα τη ζωή του πίσω.. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερε από ποιον να τη ζητήσει.. Ο άνεμος είχε σκορπίσει τα κομμάτια της παντού..Τίποτε δεν ήταν ίδιο πια..

Ξεκίνησε να ανεβαίνει την ανηφόρα, με όση δύναμη κρατούσε οριακά τους πνεύμονές του ζωντανούς.. Ο εκκωφαντικός θόρυβος των αυτοκινήτων δίπλα του έκανε τον ήχο της βροχής να φαντάζει ανεπαίσθητος.. Σε κάθε βήμα του αγκομαχούσε και τα κτίρια γύρω του, όλα εκείνα που είχε αυθόρμητα και αυτόματα μισήσει, είχαν μετατραπεί στο μοναδικό του στήριγμα.. Άρχισε να αναρωτιέται μήπως όλα τούτα τελικά ήταν μάταια.. Τι περίμενε να αντικρίσει; Επιζητούσε ηθελημένα την απογοήτευση; Για μια στιγμή, πέρασε απ' το μυαλό του να γυρίσει πίσω.. Ναι, πίσω, από εκεί που ξεκίνησε και εκεί που τόσο άδικα είχε καταλήξει πριν πολλά πολλά χρόνια.. Να επιστρέψει και να παρακαλέσει, να κλάψει γοερά, να πέσει στα πόδια όλων να τον κρατήσουν φυλακισμένο για λίγα ακόμη χρόνια.. Ή και για πάντα, ποιος ξέρει.. Δεν ήταν έτοιμος να συναντήσει την φριχτή πραγματικότητα του έξω κόσμου.. Και ίσως τελικά, ποτέ να μη γινόταν.. Άλλωστε, τίποτε δεν ήταν ίδιο πια..

Μετά από αρκετή ώρα, όταν οι κεραυνοί και οι αστραπές κατέδειχναν πλέον φανερά το μανιασμένο τους θυμό, κατάφερε να φτάσει στον χώρο, που παλιά καλούσε υπερήφανα σπίτι. Η ζάλη γρήγορα τον κυρίευσε και έπεσε στο έδαφος, παρακαλώντας τη γη να ξεριζώσει την καρδιά του, να πάψει να πονά. Τίποτε δεν είχε μείνει ίδιο πια..  Στην θέση του παλιού οικοδομήματος, βρισκόταν ένα άδειο οικόπεδο, θυμίζοντας την άδεια πλέον του ψυχή.. Στην θέση του κήπου που τόσο λάτρευε, είχαν φυτρώσει οργισμένα, άγαρμπα αγριόχορτα.. Όσο δυνατός κι αν είχε συγκρατηθεί έως τότε, δεν άντεξε να παλεύει με τα δάκρυά του.. Άρχισαν κι αυτά να χύνονται, δίχως τελειωμό, σαν σε έναν άκαιρο διαγωνισμό ταχύτητας με τις βροχοσταλίδες.. Δεν είχε πλέον καμία αμφιβολία: Δεν ανήκε εδώ..

Ξάφνου μια γνώριμη φωνή ακούστηκε να κραυγάζει από απόσταση: "Θοδωρή; Θοδωρή; Θοδωρή εσύ είσαι;"..Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, παρά τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, μια γυναίκα κατάφερε να φτάσει δίπλα του, να τον αγγίξει.. Ήταν, χωρίς αμφιβολία, πανέμορφη, ακόμη κι αν οι μπότες της είχαν γεμίσει με λάσπες και το παλτό της έσταζε αδιάκοπα νερό. "Θοδωρή, απάντησέ μου, σε παρακαλώ!", συνέχιζε να φωνάζει. Εκείνος, κατακλυσμένος από τη ζάλη, το μόνο που μπόρεσε να αρθρώσει τραυλίζοντας, σχεδόν, ήταν "Αναστασία.. Με γνώρισες, αλήθεια.. Με.. Με γνώρισες" Στο πρόσωπό της ζωγραφίστηκε ένα διστακτικό χαμόγελο, ενώ εκείνη του έσφιξε το χέρι: "Θα σε γνώριζα παντού.. Ποτέ δεν έφυγες από κοντά μου.. Γκρέμισα το σπίτι μας, γιατί δεν άντεχα να αντικρύζω τα πρωινά το ηλιοβασίλεμα χωρίς εσένα.. Και οι νύχτες γίνονταν αφόρητες, με συντροφιά μονάχα το φεγγάρι.. Ακόμη κι εκείνο φαινόταν λιγότερο μοναχικό απ' ό,τι εγώ.. Ναι, Θοδωρή μου, κάθε μυρωδιά ομορφιάς, χαράς πνίχτηκε στην απέραντη θάλασσα της απουσίας σου.. Δεν πέρασε δευτερόλεπτο που να μη νοστάλγησα εσένα.. Δεν πέρασε στιγμή που να μη νοστάλγησα το παραμύθι μας..", είπε και σταμάτησε απότομα, καθώς δάκρυα κατέκλυσαν και το δικό της πρόσωπο. "Δεν πίστεψα ποτέ ότι έκανες τίποτα κακό, δεν είσαι ικανός, το ξέρω.. Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σε σώσω απ' τα δεσμά της αδικίας.. Κάθε μέρα βίωνα κι εγώ το μαρτύριο ενός εγκλωβισμού στις αιώνιες τύψεις μου.. Συγγνώμη.. "

Αυτό ήταν..  Οι κουβέντες σταμάτησαν, ήταν μάταιες πια, άλλωστε.. Τα σώματα τους ενώθηκαν σε μια ατελείωτη αγκαλιά ειλικρινούς αγάπης και η βροχή έμοιαζε πλέον να πανηγυρίζει, μαζί τους, το γλυκό αυτό αντάμωμα.. Από αυτή τη στιγμή και μετά, δεν αποχωρίστηκαν ποτέ ο ένας τον άλλον.. Αρκετά κύματα δυστυχίας είχαν χτυπήσει το καράβι τους.. Ώρα για γαλήνη, ηρεμία, φως.. Σίγουρα, τίποτε δεν ήταν ίδιο πια. Αυτή την φορά, όμως, οι αλλαγές μόνο τους χαμογελούσαν.

Ίσως, τελικά, εμείς οι ίδιοι να κρατούμε τα κλειδιά στο κελί του φόβου και της απογοήτευσής μας.. Ίσως η ελευθερία, τελικά, να ΄ναι πιο τρομαχτική.. Και ίσως πάλι όχι..  ❤

Δέκα τελευταία λεπτά...

Δέκα λεπτά

Εγώ.. Εγώ θα πεθάνω..
Ποιος είμαι; Που είμαι; Από που ήρθα; Kαι γιατί είμαι εδώ; Tόσα ερωτήματα τριβελίζουν τα ντουλάπια του μυαλού μου κι, όμως, όλα φαντάζουν μάταια πια.. Κάθε σκέψη, κάθε όνειρο, κάθε στόχος μετατρέπεται σε σκόνη μπροστά στην αδίστακτη φωτιά του επερχόμενου θανάτου..
Παρατηρώ τις αχτίδες του ηλίου να παίζουν κοροιδευτικά με τον ορίζοντα και τ' αστέρια να κυνηγιούνται, χαρίζοντας λιγοστό ακόμα φως στον τόσο απέραντο, αλλά και τόσο μικροσκοπικό, μου κόσμο, ταυτόχρονα. Υπάρχει άραγε κάποιος να κατηγορήσω; Ίσως κάποια αρχαία κατάρα με εγκλώβισε χαιρέκακα σ' αυτήν την τόσο πικρή ειρωνεία. Ξόδεψα κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου, αναρωτούμενος πόσο γλυκιά θα ήταν η άφιξη εδώ και πόσο ανυπερβλητο το θέαμα του πλανήτη που καλώ κατοικία από ψηλά, απ' το διάστημα. Κι όμως, σε δέκα μόνο λεπτά, όλα θα 'χουν τελειώσει. Σε δέκα μόνο λεπτά, όλα θα θυμίζουν ένα παρανάλωμα μιας άσβεστης ματαιοδοξίας.

Ψέματα, πλέον έμειναν μόνο εννέα.

Πόσο διαφορετικά κυλά ο χρόνος στο διάστημα.. Πόσο ανόητα μοιάζουν όλα, όταν κάθε στιγμή το οξυγόνο λιγοστεύει.. Ίσως, πάλι, δε θα 'πρεπε να παραπονιέμαι.. Ίσως θα 'πρεπε να συμβιβαστώ.. Μπορεί, τελικά, αυτός να 'ναι ο θάνατος που κάποιοι περιγράφουν ως "ήρεμο".. Εδώ πάνω, μόνος, ανάμεσα στα περιπλανώμενα σύννεφα, μακριά από κάθε ύπουλο δημιούργημα της ανθρωπότητας.. Ίσως πάλι να κάνω λάθος.. Κι όμως, δεν έχω περιθώρια επιλογής πλέον..

Οκτώ λεπτά

Είναι άδικο.. Ναι, είναι πολύ άδικο.. Κάθε εναπομένουσα φωνή μέσα μου, γεμάτη παράπονο κραυγάζει "Γιατί εγώ;;;" Η θολή εικόνα της γης μπροστά μου μού θυμίζει πόσο μόνος είμαι.. Δισεκατομμύρια άνθρωποι αυτή τη στιγμή απολαμβάνουν την καθημερινότητά τους, θεωρώντας κάθε στάλα οξυγόνου απολύτως δεδομένη.. 'Αλλοι γελούν ξέγνοιαστα, άλλοι τρέχουν, κάποιοι γράφουν, κάποιοι κοιμούνται, κάποιοι μάλιστα καβγαδίζουν.. Κανείς τους δεν φαντάζεται το δράμα ενός ζευγαριού, σχεδόν απενεργοποιημένων πνευμόνων, που αναζητούν απελπισμένα μια τζούρα ζωής..

Επτά λεπτά

Εντάξει, ξέρω πως δεν ήμουν ποτέ άγιος.. Λάθη φύτρωναν διαρκώς στον κήπο των πράξεών μου.. Μήπως όλα αυτά είναι τελικά η τιμωρία μου; Και ποιος την αποφάσισε; Ποιος με καταδίκασε; Δεν άξιζα άραγε ούτε μια τελευταία ευκαιρία; Είμαστε όλοι άνθρωποι και, στο ταξίδι αυτό που λέγεται ζωή, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα πληγώσουμε και θα πληγωθούμε, θα προδώσουμε και θα προδοθούμε, θα τιμωρήσουμε και θα τιμωρηθούμε.. Ίσως εγώ να το παράκανα λιγάκι.. Ίσως τα κύματα της ίδιας μου της υπέρμετρης ματαιοφροσύνης να μ' έπνιξαν στον άγριο αυτό ωκεανό της καταστροφής..

Έξι λεπτά

Φοβάμαι.. Βαρέθηκα να προσποιούμαι τον γενναίο.. Φοβάμαι τόσο πολύ.. Για την ακρίβεια, είμαι τρομοκρατημένος.. Δε θέλω να πεθάνω έτσι, εδώ, μόνος.. Δε θέλω το σώμα μου να χαθεί, να περιπλανιέται, για πάντα, άσκοπα, μέσα στο ατελείωτο διάστημα.. Άλλα όνειρα είχα εγώ.. Κάποτε φύλαγα ένα κιτρινισμένο τετράδιο κάτω από το μαξιλάρι μου.. Ήθελα να ταξιδέψω, ήθελα να πιώ τις χαρές κάθε ροφήματος της ζωής.. Επιθυμούσα το όνομά μου να χαραχθεί με χρυσά γράμματα στη λίστα των πρωτοπόρων οδοιπόρων του διαστήματος.. Και τελικά..

Άλλα πέντε λεπτά

Θα με θυμάται άραγε κανείς; Η οικογένειά μου; Οι φίλοι; Οι γνωστοί; Oι συνεργάτες; Τι ήμουν για εκείνους; Ένας ανώριμος, ριψοκίνδυνος εγωιστής; Κάποιος πάντοτε χαμένος στους λαβυρίνθους της δικής του κενοδοξίας; Το πιο πιθανόν είναι να λησμονήσουν ακόμη και το όνομά μου..

Τέσσερα λεπτά

Τι θα απογίνει άραγε η ψυχή μου; Ποτέ δεν πίστευα στη ζωή μετά τον θάνατο.. Eδώ ψηλά, όλα όμως αλλάζουν.. Όσο μια-μια πέτρα απ' το ψηφιδωτό της τελευταίας μου ελπίδας κατεδαφίζεται, τόσο θέλω να υιοθετήσω την πεποίθηση ότι υπάρχει συνέχεια, ότι δεν τελειώνουν όλα εδώ.. Πάντοτε στο παρελθόν θεωρουσα τέτοιες ελπίδες αφελείς, αλλά και πάλι, τίποτε δεν είναι ίδιο με το παρελθόν πλέον..

Τρία λεπτά

Αισθάνομαι σιγά σιγά την έλλειψη οξυγόνου να γίνεται αφόρητη, το δέρμα μου σίγουρα θα έχει μελανιάσει ήδη.. Πρέπει να το αποδεχτώ, δε μου απομένει και πολλή ώρα, άλλωστε.. Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, δε λένε; Έτσι, μάταιο είναι να περιμένεις ένα θαύμα, να ταλανίζεσαι από ανόητες ψευδαισθήσεις, μια τέτοια ώρα.

Δύο λεπτά

Τι όμορφη που είναι η θέα από εδώ πάνω..  Καμιά ταινία, καμιά περιγραφή δεν θα μπορέσει ποτέ να αγγίξει αυτό το πανδαιμόνιο ονειρικής, κρυστάλλινης γοητείας. Όπου κι αν προσανατολίσω το βλέμμα μου, θαμπώνομαι από το απαστράπτον κάλλος των μακρινών αστεριών, των πλανητών και του άρχοντα Ηλίου.. Μπορεί, τελικά, μ' έναν ολοκληρωτικά, εκνευριστικά μακάβριο τρόπο, να μπορούσα να χαρακτηριστώ εως και τυχερός.. Ποιός θα φανταζόταν ότι το σώμα του θα πλανιέται ατέρμονα μέσα στο χάος του σύμπαντος; Ίσως τελικά να είμαι και αχάριστος..

Ένα λεπτό

Η απελπισία έχει πλέον κλειδώσει πεισματικά σ' ένα αραχνιασμένο συρτάρι τον εναπομείναντα ειρμό μου.. Κατακρεουργημένα όνειρα, σκισμένες ελπίδες, συσσωρευμένες απογοητεύσεις και χειρουργημένα αισθήματα θάβονται κάπου βαθιά μες στο νεκροταφείο του μυαλού μου.. Όλα έχουν παγώσει.. Ας δώσει κάποιος ένα τέλος σ' αυτό το φριχτό μαρτύριο.. Δεν υπάρχει τίποτε να κάνω πια.. Δεν είμαι δυνατός.. Δεν είμαι ήρωας.. Συγν....

Ταξίδι στο άγνωστο...

Τελευταίες μέρες του Αυγούστου κι, όμως, τίποτα μέσα μου δεν φαίνεται να 'χει συνειδητοποιήσει την άφιξη του φθινοπώρου.. Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο του αυτοκινήτου και αισθάνομαι τον άνεμο να πλέκει περίτεχνα χτενίσματα στα μαλλιά μου και τις λιγοστές πλέον ακτίνες του ηλίου να ζωγραφίζουν στα χέρια μου.. Πού πηγαίνω άραγε; Τι σημαίνουν οι διασταυρώσεις και που πήγαν τα σήματα; Κανείς δε γνωρίζει. Ή ακριβέστερα, δεν υπάρχει κανείς πρόθυμος να μου χαρίσει μια πολύτιμη απάντηση. Μοιάζει σαν κάποια επιδημία αδιαφορίας να 'χει σκορπίσει τον όλεθρο παντού. Ή μήπως φταίνει τα τσιγάρα της απάθειας που γέμισαν τους πνέυμονες μας με καπνούς φθόνου και ανεξήγητης αναλγησίας. Δε γνωρίζω. Δε γνωρίζω τίποτε πια.. Ερημιά, ερημιά παντού. 

Όλοι λένε πως πρέπει να μάθω να προσαρμόζομαι στο ψύχος. "Πέρασε το καλοκαίρι, Μελίνα, σταμάτα πια να ονειροπολείς!"..Και ίσως έχουν δίκιο.. Καλά τα όνειρα, ναι, η δροσιά τους σε αναζωογονεί. Κάποτε, όμως, κι αυτά στεγνώνουν και μαζί τους ρουφούν αδίστακτα κάθε σταγόνα ελπίδας, ταξιδεύοντάς σε σε μια έρημο απελπισίας. Κάποτε πρέπει να σταθείς μόνος σου, στα δικά σου πόδια, να αντιμετωπίσεις με θάρρος τον σκληρό κόσμο γύρω σου, ακόμη κι αν δεν ξέρεις που αυτό θα σε οδηγήσει.. Και μήπως ξέρει κανείς άραγε; H ζωή πρέπει να 'ναι ένα ταξίδι στο άγνωστο, διάβασα κάπου..Κανείς όμως δεν εξηγεί πού πήγαν οι συνοδοιπόροι, που χάθηκαν οι πρόσχαροι περαστικοί, έτοιμοι να σε προσανατολίσουν με τις οδηγίες τους.. Πώς γίνεται να μη νοιάζει κανέναν αν θα χαθείς; Ερημιά, ερημιά παντού.

Ίσως να 'ναι δικό μου το λάθος. Κανείς δε μου 'πε να ξεχάσω τον χάρτη σπίτι.  Με προειδοποίησαν κι εγώ αδιαφόρησα. Ήθελα απλά να φύγω, να χαθώ.. Ονειρευόμουν να ξεφύγω, χωρίς να γνωρίζω καν από τι ακριβώς. Ανωριμότητα; Απερισκεψία; Πολλά αναπάντητα ερωτήματα πλημμυρίζουν κάθε ίντσα του λιγοστού μυαλού μου.. Κι όμως, συνεχίζω..Το φρένο δεν είναι ακόμη στις επιλογές μου.. Όχι, δεν έκανα τόσο  δρόμο για να σταματήσω τώρα.  Όχι, δε μου αξίζει αυτό.

Ίσως, πάλι, να μην έχω φτάσει ακόμη στον προορισμό μου, ίσως να μην έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός ή αναζητήσει τις οδηγίες πρόσβασής του. Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι είμαι πιο κοντά από χτες. Δε με τρομάζει πλέον η ερημιά.

Έμαθα πως μόνο εμείς οι ίδιοι έχουμε την ικανότητα να οδηγήσουμε το αυτοκίνητο της ζωής μας. Το τιμόνι είναι στα χέρια μας και δεν χρειαζόμαστε κανέναν χάρτη. Η πυξίδα είναι ενσωματωμένη στην ψυχή μας, απλά πρέπει να την ενεργοποιήσουμε.

Έμαθα να μη με τρομάζει πλέον η ερημιά ούτε το σκοτάδι. Όλα αυτά κατοικούν μέσα μας, όπως και η ευτυχία, η επιτυχία, η απογοήτευση. Στο παρελθόν πίστευα ότι παρόμοιες σκέψεις είναι αφελείς, επιφανειακές, μπορεί και ωμές. Πλέον όμως γνωρίζω.

Επιλέγω να είμαι η οδηγός της ζωής μου. Όχι ένας απλός επιβάτης. 

Ποτέ πια.

Αγριολούλουδο της Ελπίδας...

Ξημέρωσε και το ηλιοβασίλεμα την βρήκε πάλι μόνη και ανήσυχη.. Να τριγυρνά σε ξένους τόπους, άγνωστα δάση, περίεργα μονοπάτια.. Αλλά και ποιος ορίζει άραγε το ξένο; Μήπως τελικά ανήκει πουθενά η φύση; 
Κι αν όντως ανήκει, τότε ποιος καθορίζει τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου; Ποιος αποφασίζει τα σχήματα στα φτερά μια πεταλούδας; Ποιος διαθέτει τόση μαεστρία, ώστε να σχεδιάζει τόσο θαυμαστές, τόσο ξεχωριστές μορφές, σε κάθε του σύννεφο;

Αχ, τι αναρωτιέται πάλι... "Σύνερθε, Ελπίδα, σύνερθε, όσο είναι νωρίς!", άκουγε την ηχώ της φωνής του μέσα στα βουνά του μυαλού της, ξανά και ξανά και ξανά.. Τι έφταιγε κι αυτός να προσπαθεί διαρκώς να περισώσει λιγοστά πνιγμένα όνειρα και κάτι καμμένες φιλοδοξίες. Τι ευθύνη είχε που η ίδια, κατα καιρούς, χανόταν μέσα στους κλειδωμένους ουρανοξύστες των αναπάντητων ερωτημάτων της και ξεχνούσε την έξοδο. Έπρεπε να το πάρει απόφαση πως σε αυτόν τον πόλεμο ήταν αυτή και ο εαυτός της. Όχι γιατί "δεν την αγαπούσε κανείς" ή "δε νοιαζόταν", αλλά γιατί μόνο εκείνη γνώριζε το δρόμο στο Λαβύρινθο της απαισιοδοξίας της.

Μάλλον έπρεπε να σταματήσει να αναλύει λεπτομερώς πάντοτε και τα πάντα. Αυτό τουλάχιστον πίστευαν όλοι γύρω της, κατηγορηματικά. Πόσο εύκολα κατρακρυλούν τα λόγια, ώρες- ώρες,  ε; Πόσο άκοπα φυτρώνουν εδώ κι εκεί νέοι κανόνες, καινούργιες συμβουλές, άγνωστα μέχρι τώρα "πρέπει"; Μα μήπως όντως η ζωή είναι απλή; Περπατούσε τόσες ώρες, χωρίς ανάσα σχεδόν, κι όμως δεν έπαψε ούτε λεπτό να αφομοιώνει όσα την περιέβαλαν, να τα απορροφά, να τα επεξεργάζεται και να εξάγει πρωτόγνωρα, κάθε φορά, συμπεράσματα, ερμηνείες, νοήματα... Επιθυμούσε μετά μανίας να προσδώσει ένα αίτιο ύπαρξης, ακόμα και σε κάθε πετρούλα, σε κάθε αθώο δέντρο που συναντούσε στο δρόμο της. Είχε τάχα την ανάγκη να κατανοήσει το σχεδιασμό των φύλλων, τα χρώματα των ανθών τους, τις θέσεις και τις ρίζες τους..

Δεν έχουν όλα κάποιο συγκεκριμένο νόημα, Ελπίδα μου.  Αλλά ακόμη κι αν, πράγματι, έχουν, πιστεύεις, ειλικρινά, πως είναι δυνατό να γνωρίζεις τα πάντα; Δεν υποτιμώ τη νοημοσύνη σου, ούτε τις ικανότητες σου. Μόνο νομίζω πως στη μάχη σου να γίνεις υπεράνθρωπος, ξέχασες το πιο απλό, το πιο ταπεινό, αλλά και το πιο σπουδαίο. Να είσαι άνθρωπος. Που θα σε ωφελήσουν αλήθεια οι απέραντες πληροφορίες, η ακατάπαυστη μελέτη, οι αέναες σπουδές; Τοποθετείς τον εαυτό σου σ' ένα μάταιο αγώνα δρόμου, προσπαθώντας να προλάβεις..τι ακριβώς; Oύτε κι εσύ ξέρεις..

Τόσες ατέρμονες φιλοσοφίες, κι όμως δεν παρατήρησες εκείνο το μικρό μικρό λουλουδάκι στην άκρη του μονοπατιού σου. Δε σε αδικώ γι' αυτό. Είναι τόσο καλά κρυμμένο, ανάμεσα στις πυκνά αγριόχορτα, που ούτε τ' αστέρια δεν το κοιτάζουν. Καμιά φορά το ξεχνούν μέχρι κι οι πεταλούδες, λες κι είναι καταραμμένο, σαν να κουβαλάει στην πλάτη του ένα τσουβάλι αμαρτίες. Μην φοβάσαι να το πλησιάσεις, όσα αγκάθια κι αν το περικυκλώνουν. 

Είναι δικό σου, μόνο δικό σου.  Για τον καθένα μας, κάπου εκεί έξω, υπάρχει ένα τέτοιο λουλούδι. Κάποια είναι πιο ανεπτυγμένα, πιο εντυπωσιακά, πιο περιποιημένα, ενώ άλλα ρίχνονται στην φωτιά μουντών και άχαρων χρωμάτων. Ποτίζονται αποκλειστικά καιμόνο από τις σταγόνες τις ευτυχίας του καθενός.

Βλέπεις το δικό σου, Ελπίδα; Η δουλειά, τα χρήματα, οι επιτυχίες, η κοινωνική σου καταξίωση, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ικανό, από μόνο του, να συμβάλει στη θρέψη και την ανάπτυξή του, αν εσύ δε χαμογελάς. Καμία σταγόνα δεν ρουφούν οι ρίζες του, όταν εσύ εγκιβωτίζεις τον εαυτό σου στις ίντσες της θλίψης, του αδικαιολόγητου πεσιμισμού και του παθογόνου άγχους.

Απελευθερώσου επιτέλους από τα δεσμά της φυλακής που η ίδια δημιούργησες. Ο κόσμος είναι εκεί, έξω από τους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματός σου, μακριά απ' τις αμέτρητες σελίδες των βιβλίων σου, πέρα απ' τα κιτρινισμένα φύλλα των υπεραναλύσεων σου. 

Το μόνο που χρειάζεται είναι να αλλάξεις φακούς στα γυαλιά της μονοδιάστατης σκέψης σου και να αρχίζεις να παρατηρείς τα χρώματα της ηρεμίας, του εγκάρδιου ενθουσιασμού, της γνήσιας αγάπης και της θάλασσας της ψυχαγωγίας. Όχι να τα εξηγείς, μόνο να τα κοιτάζεις. Μόνο να ρουφάς την αγαλλίαση που προσδίδουν. Να βάλεις επιτέλους το πρώτο λιθαράκι στην οικοδόμηση γεφύρων προς τη δικιά σου λίμνη χαράς και ευτυχίας.

Και θυμίσου: το λουλουδάκι αυτό δεν ανήκει στην φαντασία κάποιου ταλαντούχου συγγραφέα, ή ενός απλά αθεράπευτα ονειροπόλου περιηγητή. Βρίσκεται εκεί και διψά κάθε λεπτό, ζητώντας μόνο να πιεί από τις πηγές του δικού σου χαμογελου. Μη δέχεσαι τις στερεύσεις.

Ορκίσου.

 

 

Όνειρο ανοιξιάτικης νυκτός...

Eίναι μερικά βράδια που η αλήθεια και το ψέμα παίζουν κρυφτό μες στο μυαλό σου...

Ο φόβος κατακλύζει το νου σου και η ανασφάλεια σβήνει αδιάντροπα κάθε συναίσθηση της λογικής..

Κι όμως, παντού ακούς ένα σιγανό τραγουδάκι..

Ένα άρρυθμο, εκνευριστικό ήχο που βουίζει μέσα στα αυτιά σου..

Η φύση σήμερα για έναν ανεξήγητο λόγο γιορτάζει..Τα άστρα έχουν πάρει άδεια αναψυχής, λένε..

Κατέβηκαν να προσφέρουν συντροφιά στα πουλιά της νύχτας 

και όλο το παράλληλο βασίλειο που εξαπλώνεται κάθε βράδυ μέσα στο αχανές σκοτάδι..

Και το τραγούδι τους όλο και δυναμώνει.. 

Με θράσος, με μανία..

"Αν μ' ακούει κάποιος, σας παρακαλώ σταματήστε!", ουρλιάζεις με όλη σου τη δύναμη..

Μα μάλλον μάταια καταπονείσαι.. 

Και τι δε θα 'δινες για λίγη ησυχία..

Μια σταλιά μόνο..

Και; Ποιος νοιάζεται;

Είναι κανείς πλάι σου;΄

Πόσο λαχταράς ένα χαμόγελο να σ' αγκαλιάσει και να...

Μα..

Περίμενε..

Πριν καν προλάβεις να τελειώσεις την φράση σου,

πριν καν χύσεις το χιλιοστό πρώτο σου δάκρυ..

 Εμφανίζεται μια μυστήρια παρουσία μπροστά σου..

Κρύβεσαι τρομαγμένη στα σεντόνια σου και την παρατηρείς.

Την κοιτάζεις να στέκει εκεί.. 

Αγέρωχη, θυμωμένη..

Πόσο όμορφη φαντάζει μέσα στο μακρύ της, βαθύ γαλάζιο φόρεμα..

Με τα μακριά, ξανθιά μαλλιά της να στολίζουν το ανέγγιχτο, κατάλευκο πρόσωπό της.

Κι αυτά τα άκρως εκφραστικά μάτια που σε τρυπούν ολόκληρη..

Θα ορκιζόσουν πως την έχεις κάπου ξαναδεί..

"Σταμάτα", σου ψιθυρίζει νευριασμένα.

"Παραπονιέσαι για μοναξιά κι όμως ποτέ δεν αναρωτήθηκες 

μήπως εσύ η ίδια φυλάκισες τον εαυτό σου σ' ένα απέραντο, προστατευμένο κάστρο

και παράτησες το κλειδί στους βάλτους της αμφιβολίας και μιας πικρής απαισιοδοξίας.

Δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό σου,

 ως απόκριση στην ακατάπαυστη παγωνιά που νεκρώνει την ψυχή σου.

 Πόσο δύσκολο είναι σκεφτείς να ρίξεις το άγχος, τη θλίψη, την απόγνωση στο τζάκι να ζεσταθείς;

Να περάσεις ώρες ατελείωτες μπροστά απ' την φωτιά, 

αφομοιώνοντας με κάθε λεπτομέρεια τις μανιασμένες τις φλόγες,

που σου προσφέρουν καταφύγιο, θανατώνοντας όλα όσα κατεβάζουν την θερμοκρασία της καρδιάς σου.

Πάψε πια να γκρινιάζεις πως έχεις πλέον χάσει το δρόμο για τον εαυτό σου.

Εκεί είναι και σε περιμένει.

Στο δικό σου μόνο χέρι είναι σταματήσεις να κόψεις τους θάμνους που περιορίζουν το τοπίο.

Μη λυπάσαι τα φίδια που δε θα βρουν τις φωλιές τους..

Είναι αυτά που τόσα χρόνια δηλητηριάζουν αδιάκοπα τη λογική σου.

Κι αν προβληματίζεσαι για το ποια είμαι εγώ 

και γιατί στα λέω όλα αυτά ψιθυρίζοντας,

μάλλον πρέπει να επιστρατεύσεις τη μνήμη σου.

Είμαι όλα εκείνα τα όνειρα που εσύ σκότωσες,

με το φόβο της αποτυχίας.

Είμαι όλα τα χαμόγελα που έπνιξες απ' το πρόσωπό σου,

με τις τύψεις πως δεν τα άξιζες.

Είμαι όλα τα ταξίδια που δεν τόλμησες,

με την πρόφαση πως είχες δουλειά.

Είμαι τα παιχνίδια που απαξίωσες, 

με τη σκέψη πως δεν τα είχες ανάγκη.

Εσύ μας στίβαξες σ' ένα σκοτεινό ντουλάπι στο υπόγειο σου 

και αγνόησες περιφρονητικά την ύπαρξή μας.

Δεν έχουμε πλέον φωνή, δεν έχουμε άλλη δύναμη να τσιρίξουμε.

Μόνο μια ατέρμονη ελπίδα πως κάποτε θα μας ελευθερώσεις.

Μην θυμώνεις με τ' αστέρια.

Συνωμότησαν κι αυτά, να μας χαρίσουν λίγο χρόνο, μήπως σε συνετίσουμε.

Δεν είμαι σίγουρη αν τελικά καταφέραμε κάτι και τι ακριβώς είναι αυτό..

Δε γνωρίζω αν κάποια αχτίδα αισιοδοξίας 

κατόρθωσε να διασχίσει τις θωρακισμένες πόρτες του μυαλού σου.

Ξέρω μόνο πως ο χρόνος μας κάπου εδώ τελειώνει.

Οι τελευταίοι κόκκοι αγγίζουν τη βάση της κλεψύδρας..

Φρόντισε να ονειρευτείς γλυκά σήμερα.

Κι αν ποτέ αμφιβάλεις για το αν όλο αυτό συνέβη στ' αλήθεια 

ή ήταν μια φαντασίωση, μια ομίχλη, μια περίεργη συνέπεια της κούρασής σου..

Θυμίσου αυτή τη γλυκόπικρη γεύση στα χείλη σου,

το φτερούγισμα και τη ζεστασιά στην καρδιά σου..

Αυτή ποτέ δε θα σε κοροϊδέψει, 

όσο κι αν τη μάτωσες,

όσες πληγές κι αν της προκάλεσες,

όσες χαρακιές με τα μαχαίρια της απελπισίας σου.

Ποτέ μην το ξεχάσεις αυτό.."

Αυτές ήταν οι τελευταίες της λέξεις.

Κι έτσι απλά, εξαφανίστηκε.

Σαν ένα σύννεφο που απέδωσε όλες τις σταγόνες του

και χάθηκε στον ορίζοντα.

...

Κοιμήσου.

Τίποτε δε θα 'ναι ίδιο αύριο.

Στο υπόσχομαι.

Ακροβατώντας στα μονοπάτια των αστεριών...

Κάποια νύχτα το φεγγάρι έφεγγε με περισσή επιμονή μέσα από τα παραθυρόφυλλα του δωματίου μου, τόση επιμονή που κατάφερε να με αποσπάσει από τους εφιάλτες μου... Ξύπνησα, λοιπόν, σαστισμένη, και αναρωτήθηκα ποιες μυστηριώδεις νεράιδες της σελήνης είχαν αποφασίσει να πιάσουν κουβέντα πάλι πάνω από το σπίτι μου... Ήταν έτσι κι αλλιώς μια πολύ δύσκολη και ατελείωτη νύχτα για μένα.  Είχα καταφέρει με μεγάλη δυσκολία να πείσω τον εαυτό μου να σταματήσει τα δάκρυα και τις σκοτεινές σκέψεις.  Eξάλλου, χρειαζόμουν οπωσδήποτε αρκετή ξεκούραση για να μπορέσω να αντιμετωπίσω ξανά, ίσως κάπως καλύτερα, αυτή την φορά, και με λιγότερα λάθη, τους Λαβυρίνθους και τους Μινώταυρους της επόμενης μέρας...

Τότε ήταν που σηκώθηκα και αποφάσισα για πρώτη φορά στη ζωή μου να κοιτάξω τον ουρανό με ηρεμία και να αντλήσω κουράγιο από τη λάμψη των αστεριών και της σελήνης...  Αναρωτήθηκα πώς ήταν δυνατόν το φεγγάρι να είναι πάντοτε τόσο μόνο και ταυτόχρονα να έχει τη δύναμη να διασκορπίζει απεριόριστα φως σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, και μάλιστα επί καθημερινής βάσεως!  Και μετά είπα, δε γίνεται!  Θα υπάρχει κάποιο μικρό αστεράκι εκεί δίπλα που θα του κρατάει διαρκώς συντροφιά και θα του ψιθυρίζει λόγια ειλικρινούς αγάπης...  Τυχερό το φεγγάρι έτσι;  Πάρα πολύ, σκέφτηκα...

Και τότε ήταν που ένιωσα κάτι διαφορετικό μέσα μου!  Είδα ένα αστέρι ξαφνικά να λαμπυρίζει και... και... όσο ανόητο και παρανοϊκό κι αν φαντάζει, αισθάνθηκα  σαν να μου κλείνε το μάτι, σαν να  απλώνε το χέρι του και να μου χαιδεύε τα μαλλιά,  λέγοντας μου με σιγουριά: "Κι αυτό θα περάσει..."  Θα μου πείτε, έχουν τα αστέρια μάτια και χέρια;  Μη ρωτάτε εμένα, τα μάτια της καρδιάς μου αυτό μου έδειξαν εκείνη την παγερή, αλλά τόσο καθοριστική νύχτα.. .Κι εκείνη ακριβώς ήταν η στιγμή που είπα στον εαυτό μου, ίσως τελικά να μην είμαι και τόσο μόνη όσο φαντάζομαι! Ίσως τελικά κάπου, μπορεί και στην άλλη άκρη τής ηπείρου, να υπάρχει κάποια ψυχή που να αισθάνεται, έστω και στο ελάχιστο, αυτό που αισθάνομαι κι εγώ... Ίσως τελικά ο ο ωκεανός της θλίψης, στον οποίον πίστευα ότι, σαν ένας δεύτερος Τιτανικός, έχω βυθιστεί, να έχει κάποια διαφυγή... 'Ισως... Και πάλι δεν είναι δυνατόν να μείνω στα ίσως... "Θα το ανακαλύψω, θα τα καταφέρω, θα αλλάξω!!!! Δε θα μείνω εδώ! Όχι πια, φτάνει!", άρχισαν οι φωνητικές χορδές της ψυχής μου να τσιρίζουν με αποφασιστικότητα!  Τι χαζές, ονειροπαρμένες χορδές, θα σκέφτεστε όλοι σας... Μπορεί...  Αυτή η ζωή όμως μου είχε ήδη δείξει ότι δεν είναι πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα ούτε για τον έξυπνο, ούτε για τον σκληροπυρηνικό ρεαλιστή...

Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν σας καλωσορίζω στο μυστικό μου κόσμο!! Έναν κόσμο που υφαίνεται γύρω από τα μονοπάτια των αστεριών, γύρω από εκείνα τα ίδια που μου έδειξαν ότι κανείς δεν είναι μόνος του, αρκεί να μην πάψει ποτέ να ελπίζει, να ονειρεύεται, και πάνω απ' όλα να ΖΕΙ!!! Το εισιτήριο σας διαρκεί εφ' όρου ζωής!!  Δέστε τις ζώνες σας και σας εύχομαι με όλη μου την καρδιά να απολαύσετε το ταξίδι! :)